این شعر از دوست گرامی سید رزاق موسوی است که در مورد بداغ آباد و ویژگی های روستایمان سروده است

صفا دارد که اینجا را ببینی

 زصوت بلبلان ساکت نشینی

نشینم بر لب این رود امروز

 سرودم شعر از یهر دیروز

همی انم که روستایم کهن بود

 مساجدش هویت این سخن بود

قلعه ای داشت به هر گوشه ای برج

 که چون مخروبه گشت افتاد از اوج

به زیکلالا وسه پسونش نظر کن

برو بنشین آنجا سرفه سر کن

به نام حق گذر کن ازطاق بستان

 شوی مستانه آن راز بستان

عجب با صفا باشد محله

 برنج دل ربا باشد در محله

خزینه داشت حمام قدیمیش

کرم رحمت کند با بوته چینیش

گذر چون میکند زاینده رودش

 فلک را کر کند جوش وخروشش

بیابانش همه بکر وتمیزند

 زکوه آب سنجدی آبشارش ریزند

جنوبش کوهی دارد رختخوابی

 دلد می خواهد روی آن بخوابی

کنار رودخانه هر روز گذر کن

 بزن آبی به صورت گریه سر کن

صفا دارد دم دروازه هایش

که راه آهن شده مانع کارش

که گاهی زند بوق قطارش

نی دانم چه گویم من جوابش

به صحرا می روی کوئی بهشت است

تمام مزرعه ها زیر کشت است

همه اهل محل تقوا دارند

غم هجر علی در سینه دارند

محرم چون نمایان می شود ماه

جوانان مشکی پوشند مثل زهرا

نژادی از بنی هاشم دارند

 محرم تعزیه هم می سرایند

زبان زد شد عزداری آن ها

که یک دست می شوند از بهر طاها

شهیدانی به خون خفته دارند

سر مزار آن ها گل می آرند

جوانانش دلاور مرد هستند

به عشق دین احمد حق پرستند

جوانان محله بی نظیرند

 برای یاری حق می ستیزند

همی دانم جوانانش عزیزند

ز مهر مادراشان اشک می ریزند

کمی شعر از بداغ آباد سرودم

ز رحمت خدا غافل نبودم

تمام شعر سید رزاق سرودست

 بجز عشق علی کارش نبودست

البته اشکال وزن وقافیه ی آن را رفع خواهد کرد نظر یادتون نرود